De dichter/schrijver Willem Kloos (1859-1938) was in zijn beste jaren het boegbeeld van de Beweging van Tachtig, die vernieuwing nastreefde van de gezapige literatuur van die tijd. En vooral dankzij Kloos is dat aardig gelukt. Van hem is de beroemde uitspraak: ‘Kunst is de aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie.’ Kloos was een bevlogen dichter van sonnetten en daarnaast een felle literaire criticus in het mede door hem opgerichte tijdschrift De Nieuwe Gids.
Helaas brachten een liefdeloze jeugd en bittere teleurstellingen in vriendschappen hem mentaal en fysiek aan de rand van de afgrond met als enig houvast de drankfles. Midden jaren 1890 leidde dit tot meerdere opnames. De laatste duurde bijna een half jaar en tijdens die maanden schreef hij zijn fameuze Infernale impressies, zeven sonnetten met schrijnende observaties van zichzelf en zijn medepatiënten. Om deze sonnetten draait de tentoonstelling in de Verhalenkamer. Te zien vanaf dinsdag 14 mei.
